Nie lubię być chora. Kiedyś w czasach szkolnym – choroba była jak wybawienie. A dziś? Nie bardzo jej chce. W dzieciństwie wychorowałam się za wszystkie czasy i może głupio to brzmi, ale w „dorosłym” życiu wolę nie chorować. W końcu pensja na koniec miesiąca powinna się zgadzać, no nie?

W szkole podstawowej nie chorowałam aż tak bardzo. Zdarzało się, jak każdemu normalnemu dziecku. Ale już wtedy robiono mi badania pod kątem alergii, która wówczas te 12 lat temu nie była aż tak znana. Potem było już tylko gorzej… Pierwsza klasa gimnazjum, wyjazd integracyjny, a ja wracam z niego z mega kaszlem i katarem. Byłam jak piesek – szczekałam i szczekałam, że szlak człowieka trafiał. Skończyło się na tym, że trzy miesiące siedziałam w domu, a lekarze walczyli o mnie. Co to znaczy? Badania, badania, badania… Dopiero w szpitalu orzekli, że mam kupę wirusów i alergie na najgorsze grzybki w powietrzu. Kurczę z perspektywy czasu powinnam się cieszyć skoro byłam ciągle „narajana”. Tylko, że ja leżałam w łóżku, z gorączką, katarem (nosa nie czułam) i kaszlem, o którym już wspominałam… Cisza w domu robiła się, kiedy kładłam się spać. Tak minęło mi też liceum. Zwolnienie, dwa dni w szkole, zwolnienie i tak w koło. Odczulanie pomogło, ale jak wyrosłam i moja gospodarka hormonalna postanowiła się unormować.

Teraz siedzę i stękam, bo odzwyczaiłam się od bycia przeziębioną. Czuję się jakby mnie rozjechał czołg… Chcę do domu, a tu plan zapełniony do późnej godziny wieczorem. Mamusiu, ratunku!