Prywatny

Zacznę od początku, jak to się stało, że się udało? Pewnego poranka przeglądając rano w pracy Internet, robiąc tak zwaną prasówkę otrzymałam na skrzynkę mailową newsletter Groupona. Zazwyczaj go kasuję, ale jakoś – coś mnie tknęło. Patrzę i widzę promocja, skok tandemowy za 499zł! Nawet nie wyobrażacie sobie jak serce podskoczyło mi do gardła, zaczęło szybciej bić, a krew w moim ciele zrobiła się jeszcze bardziej czerwona i gorąca. Nie wiele myśląc złapałam za telefon i postanowiłam sprawdzić czy oferta jest prawdziwa, czy warunki są na pewno w porządku. Miła Pani uspokoiła mnie, że wszystko jest jak najbardziej realne, wystarczy kupić grupon i do końca sierpnia przyjechać na lotnisko, a potem po prostu skoczyć.

Totalnie zakręcona i z uśmiechem na ustach postanowiłam nie czekać. Oszczędności na studia w tamtym momencie przestały mieć znaczenie – wiedziałam, że szybko taka okazja może mnie nie spotkać, a na pewno w najbliższej przyszłości. Co ciekawe, skok jak on wygląda, co się czuje itd. śnił mi się już od paru nocy. Budziłam się ze smutkiem i świadomością, że jeszcze nie teraz, a tu nagle taka okazja! Moje gorączkowe myślenie i radość zgasła w kolejnej sekundzie… pojedynczych grouponów już nie było. 200 kuponów sprzedało się w ciągu godziny! Byłam w totalnym szoku i smutek ogarnął mnie niesamowity. 

Jednak nie mogłam sobie odpuścić, zadzwoniłam ponownie do Pani. Okazało się, że mają promocje. Co prawda 70zł drożej niż z Grupona, ale w sumie co to jest za różnica skoro i tak miałam oszczędzić 350zł? Długo nie zwlekałam. Zadzwoniłam do mego kierowcy i towarzysza wyprawy, aby potwierdzić termin i puściłam zaliczkę! Półtora tygodnia czekałam na to, by TA sobota w końcu nadeszła. Rodzicom, bliskim nic nie mówiłam. Miała być tajemnica i była chociaż mój tata wpadł, że coś kombinuje i domyślił się co planuję zrobić (wydał się dopiero w niedzielę, kiedy trzymał w dłoni certyfikat), bo wcześniej często mówiłam, że muszę skoczyć.

Rano byłam podniecona i w ogóle niezestresowana. Spałam bardzo dobrze chociaż myślałam, że nerwy mi na to nie pozwolą. W drodze na lotnisko w Przasnyszu noga tańcowała nie ze strachu, ale ze zniecierpliwienia! Chciałam już tam być, założyć kombinezon i polecieć do góry. Uśmiech nie schodził z mej twarzy. Z racji mojego wzrostu i małej wagi otrzymałam pierwszy spadochroniarski pseudonim – Maleństwo. Skok odbywałam ze Zwierzem i Krzychem. Zwierz miał mnie na kolanach, Krzychu testował kombinezon i mieliśmy złapać się w locie za ręce. Niestety nie udało się, choć nie wiele nam zabrakło. Mój brak siły ruszenia ręką w powietrzu i jego zły lot nam to uniemożliwił.

 

Krótkie szkolenie na dole, na sucho. Wszyscy zdziwieni, bo ja uśmiechnięta od ucha do ucha, cały czas radosna i zero objaw strachu. I te ciągłe pytania: nie boisz się ani trochę? Uwierzcie, naprawdę się nie bałam! Jestem nienormalna? Możliwe! A może po prostu to mój żywioł, moja prawdziwa pasja? Tam na górze czułam się wolna i taka… szczęśliwa. Kiedy wsiadłam do samolotu Cesna poczułam, że to moja chwila. Miałam w głowie to co sobie na te chwilę szykowałam. Przemyślenia i dwie drogi. Chciałam podjąć tam na górze decyzje i w ogóle parę spraw miałam do załatwienia tam.

Buzia mi się nie zamykała. Zwierzu cały czas mnie dopingował, poznałam go raptem 15 minut wcześniej, a czułam się jakbym znała go wieki! Genialny człowiek, mój bohater! Nakręcona na maksa usłyszałam zdanie klucz: „Jak usiądziesz na progu samolotu, pokażesz że się nie boisz choćbyś miała pełne gacie. W głowie zrobi się reset, nie będziesz myślała o niczym” – miał rację. Ta miła pustka w głowie i poszłam w niebo, bo chmur nie było. Na górze -2 stopnie, z każdym „zlecianym” metrem było cieplej i słońce ocieplało mi twarz. Pęd powietrza, 200km/h, 4000 metrów i ja 40kilku kilogramowy człowieczek w akcji! Nie potrafiłam ruszyć nogą i ręką, bo nie miałam siły w pierwszej fazie lotu swobodnego (minuta), potem 9 minut lotu. Skręty, machanie nogami, krzyk radości i ten głęboki oddech świeżego powietrza! Genialne uczucie!

Nie potrafię opisać, co czułam… Mam łzy w oczach, kiedy to piszę ze szczęścia. To co przeżyłam, jaki ten dzień i skok był pozostanie w mojej pamięci na zawsze. Zwierzu: - To co zostanie Ci w głowie, nikt Ci nie zabierze. Nie zabierze! Mam je w głowie, sercu i na zdjęciach, filmie. Moje marzenie się spełniło, ale nie czuję pustki, smutku… Bo ja wiem, że będzie ten kolejny raz. Musi!!!