Prywatny

Jest piękna wiosna. W końcu przyroda budzi się do życia i jest szansa, że na Wielkanoc będzie już zielono. Ja jeszcze zdrowotnie niestety jej nie dorównuję, ale postaram się. Mam nowe wyzwanie, żeby do swoich urodzin, które już niedługo być naprawdę na chodzie. Co prawda nie zjem tortu ani nie napije się szampana nawet dla Dzieci, ale co tam. Grunt, żeby mieć siłę w ogóle na świętowanie tego, że znowu o rok jestem starsza ;)

Nie mam jeszcze sił na działanie w kuchni. Wobec czego prostota króluje w ostatnich moich kulinarnych poczynaniach. Babeczki pojawiły się w mojej głowie, kiedy mój Facet stwierdził, że dawno nie jadł muffinek. Kazałam mu wybrać składniki, ale jednak to nie była dobra chwila i Facet stwierdził, że zdaje się na mnie. Mnie o dziwo udało się wpaść na chyba całkiem niezły pomysł, bo zainspirowała mnie moja nowa foremka do mini babeczek z Lidla. Padło na składniki, które były w domu. Wyszły śliczne, dzięki foremce i dekoracji z czekolady. W smaku podobno też były bardzo dobre, rozeszły się migiem :) Połączenie, które sama bardzo lubię: jabłek, orzechów włoskich i rodzynek. Polecam do weekendowej kawki :)

Szarlotkowe babeczki


Składniki:
2 jajka
180g jogurtu naturalnego
1/3 szklanki oleju rzepakowego
2 szklanki mąki pszennej
pół szklanki cukru
2 łyżeczki proszku do pieczenia
1 łyżeczka przyprawy do szarlotki "Kamis"
 1 duże jabłko
50g orzechów włoskich
100g rodzynek
100g mlecznej czekolady

Przygotowanie:
Szykujemy dwie miski. Do jednej miski wbijamy jajka, jogurt naturalny i olej. Mieszamy, aby połączyły się składniki. Do drugiej miski przesiewamy mąkę z proszkiem do pieczenia, dodajemy cukier i mieszamy. Mokre składniki dodajemy do suchych i dokładnie łyżką mieszamy. Jabłko myjemy, obieramy ze skórki i wydrążamy gniazda nasienne. Siekamy je drobno wraz z orzechami włoskimi. Dodajemy jabłko z orzechami do masy, doprawiamy przyprawą do szarlotki. Na końcu dodajemy rodzynki i wszystko jeszcze raz mieszamy. Masę przekładamy do foremek (u mnie silikonowa, do babeczek z dziurką), wstawiamy do piekarnika nagrzanego do 180 stopni. Pieczemy ok. 20 minut. Studzimy na blacie, a w międzyczasie rozpuszczamy czekoladę w kąpieli wodnej. Polewamy babeczki czekoladą. Smacznego!

Jest piękna wiosna. W końcu przyroda budzi się do życia i jest szansa, że na Wielkanoc będzie już zielono. Ja jeszcze zdrowotnie niestety je...

Przyszła w końcu wiosna. Ptaki ćwierkają, słońce świeci, cieplej na dworku, a ja pomalutku wracam do sił. Ważne, że już jestem bez kujących i wkurzających szwów. Dieta lekkostrawna będzie przez kolejny miesiąc  mi towarzyszyć, więc jeść ciekawych rzeczy nie będę. Niestety też pomimo zwolnienia trochę pracować trzeba, praca magisterska sama nie chce się skompletować i zebrać bibliografii, więc odpoczynek i relaks jest zakłócany przez ww. przeszkody. Jest nieźle chociaż chciałabym żeby było lepiej. Ciągle mnie wkurza brak sił i zmęczenie, ale wierzę, że jeszcze kilka dni i wróci do mnie moc. Przydałaby się, bo może łatwiej i szybciej mój mózg zacząłby pracować. 

Zaintrygował mnie przepis znaleziony u Eli. Placek z ciasta francuskiego, z kapustą i pieczarkami, a to wszystko zapiekane. U Eli były jeszcze orzechy, ale moi bliscy nie bardzo lubią je w takiej formie. Postanowiłam zrobić najbardziej jarską i niepracochłonną wersję. Użyłam ciasta francuskiego, kapusty, pieczarek i sera, doprawiłam delikatnie do smaku, aby wyczuć jak ta kapusta będzie smakować. W godzinkę powstała pyszna kolacja, która została zjedzona ze smakiem. Polecam, bo nigdy bym się nie spodziewała, że kapusta może być w takiej formie tak przepyszna :) Następna wersja będzie już wzbogacona o mięcho, bo mój Facet bez mięsa zjadł ze smakiem, ale po oczach było widać, że jakaś dobra kiełbasa w środku by się przydała;)

Placek z ciasta francuskiego z kapustą i pieczarkami


Składniki:
1kg kiszonej kapusty
2 opakowania ciasta francuskiego po 280g
20g masła
łyżka majeranku
500g pieczarek
250g sera żółtego
1 jajko
pieprz i sól do smaku

Przygotowanie:
Kapustę obgotowujemy, aby pozbyć się nadmiaru kwasu. Pieczarki kroimy w paski i podsmażamy na maśle, po około 10 minutach dodajemy odcedzoną kapustę i dusimy pod przykryciem ok. 10 minut. Doprawiamy do smaku pieprzem i solą oraz majerankiem i mieszamy dokładnie. Na blasze rozwijamy jeden arkusz ciasta, wykładamy kapustę, zostawiając w koło 1 cm czystego ciasta. Na wierzchu posypujemy żółtym serem i przykrywamy drugim płatem ciasta, dociskając aby ciasto równo nałożyło się na siebie. Zlepienia łączymy widelcem, robiąc wzorek. Placek smarujemy z wierzchu rozbełtanym jajkiem. Na środku robimy trzy, cztery podłużne nacięcia nożem, aby para miała ujście. Placek wstawiamy do piekarnika nagrzanego do 200 stopni i pieczemy ok. 15 minut. Ja podałam z ketchupem i sosem słodkie-chili. Smacznego!



 

Przyszła w końcu wiosna. Ptaki ćwierkają, słońce świeci, cieplej na dworku, a ja pomalutku wracam do sił. Ważne, że już jestem bez kujących ...

Wczoraj był piękny pierwszy dzień wiosny. Spacer zaliczony, mile spędzony wieczór też. Siły powolutku wracają. W porównaniu z początkiem tygodnia czuje się o wiele lepiej. Ciało już mnie tak nie dołuje, chociaż jak tylko będę mogła, zabieram się za ćwiczenia. Codziennie praktykuję krótki spacer z opiekunką, zaliczaniem postoju na ławeczce i do domu. Dobrze, że pogoda dopisuje, może i ja dzięki temu jakoś szybciej wracam do siebie. Nie jest łatwo, bo zaczyna mnie nosić, ale niestety ciało, rana nie pozwalają szaleć. Sił jeszcze nie ma tyle ile bym chciała, ale powolutku, stopniowo będzie lepiej. Jutro wizyta w szpitalu, zdjęcie szwów, które mam nadzieję dodadzą mi kolejnej dawki energii.

Mając więcej czasu, leżąc pod kocykiem oglądam programy kulinarne. Ślinka cieknie niemożliwie często i z ochotą. Niestety ja rarytasów jeść nie mogę, dieta lekkostrawna nie jest jakoś specjalnie urozmaicona. Jednak w piątek nosiło mnie i kuchnia kusiła. Chciałam po kryjomu zrobić ciasto, ale niestety brak mnie w domu przez tydzień za skutkował brakiem mąki. Bez mąki się nie dało, więc ciasto przy pomocy mamy powstało wieczorem. Pachniało pięknie w całym domu. Wertowałam stary zeszyt mamy, żeby znaleźć ciasto, które wymagałoby ode mnie 5 minut w kuchni, bez miksowania itd. Najprostsze ciasto na świecie, które naprawdę robi się w 5 minut. Nie wiem skąd się wzięła ta nazwa, ale nie ważne. Pyszne ciacho, które wygląda jak zakalec, ale uwierzcie mi, nim nie jest! Wilgotne, kakaowe, dżem o smaku morelowym i cukier puder. Podobno było bardzo smaczne, ja niestety takich wypieków jeść nie mogę :(

Ciasto cioci Helenki



Składniki:
1,5 szklanki mąki pszennej
pół szklanki cukru
1 jajko
1/3 szklanki oleju
3/4 szklanki mleka
1/3 szklanki jogurtu naturalnego
1 łyżka kakao
1 łyżeczka proszku do pieczenia
280g dżemu morelowego

Przygotowanie:
Wszystkie składniki wrzucamy do miski oprócz dżemu i mieszamy. Kiedy składniki się połączą dodajemy dżem i znowu mieszamy. Ciasto przekładamy do tortownicy o średnicy 24cm wyłożonej papierem do pieczenia i wstawiamy do piekarnika nagrzanego do 180 stopni bez termoobiegu na 50-60minut. Studzimy na blacie, wystudzone posypujemy cukrem pudrem. Smacznego!

Wczoraj był piękny pierwszy dzień wiosny. Spacer zaliczony, mile spędzony wieczór też. Siły powolutku wracają. W porównaniu z początkiem tyg...

Ten post miał się pojawić ponad tydzień temu. Najpierw trudny wieczór i noc z niedzieli na poniedziałek, zatrucie, nieprzyjemna sprawa. Potem jakiś dziwny poniedziałek, początek bólu, który opuścił mnie dopiero w sobotę.

Wiem, że nie powinnam pisać o tym tutaj w końcu to blog kulinarny. Jednak to moje miejsce, chciałabym chociaż kawałek coś o sobie tutaj pisać. Nie zdradzę szczegółów, bo po co o nich pisać? Są w mojej głowie, gdzieś na pojedynczych kartkach, które zapisywałam podczas fatalnego tygodnia, który mi się przydarzył. Chciałabym też usprawiedliwić trochę dlaczego na blogu ostatnio ucichło a i pewnie w najbliższym czasie nie wiele się wydarzy, chociaż pomysłów jeszcze tydzień temu było mnóstwo. 7 dni może zmienić naprawdę dużo w życiu i głowie człowieka. Komu nie chce się czytać to już teraz zapraszam na nowy przepis zainspirowany wypiekiem Tapenady :)

W poniedziałek wieczorem poczułam silny ból żołądka i brzucha. Położyłam się jednak spać, bo myślałam, że to może z przejedzenia? Dwie godziny później wiedziałam jednak, że to nie z przejedzenia i coś dzieje się złego. Nieprzespana noc, wizyta na SORze w pobliskim szpitalu. Tam pierwsza diagnoza, leki i do domu. Wtedy jeszcze, do południa też myślałam, że da się z tym żyć, kiedyś mi to wytną i z głowy. No, ale w życiu nigdy nie jest prosto. W południe ból się nasilał, kroplówki podane nad ranem nie pomagały. Wieczorem decyzja, aby ponownie jechać na SOR. Znowu badania, kolejne niespodzianki. Okazało się, że jednak sprawca nie jest jeden. Jest ich aż trzy + zapalenie. Oczywiście kto nie był ostatnio w szpitalu, na SORach ten może nie wie, że teraz nie kładą do szpitala nawet nie jak wiedzą, że ryzykują czyimś życiem. Kolejne kroplówki i do domu. Środa to już działanie od rana, narastający ból nie do wytrzymania, gorączkowe branie leków przeciwbólowych i gehenna czekania na innym szpitalnym SORze. Po kolejnych 6 godzinach czekania, podpinania do kolejnych kroplówek nie wytrzymałam. Razem z mamą zrobiłyśmy raban Od ponad 48 godzin wołałam o pomoc, której nikt nie widział. Jedna rozmowa, jedna stanowcza interwencja na szczęście pomogła. Przyszedł lekarz, z którym porozmawiałam od serca, bo już inaczej nie potrafiłam. Bolało mnie serce, bo bolało mnie całe ciało z ciągłego, nieprzerwanego bólu. Po prawie 12 godzinach spędzonych na SOR łaskawie przyjęli mnie do szpitala, liczyłam, że skracam sobie swój ból. Jak ja w tamtej chwili się pomyliłam... Kolejni lekarze, kolejne pomysły co mi jest chociaż wszyscy tak naprawdę wiedzieli o co chodzi. Wymyślanie i odwlekanie badań, brak jedzenia i picia, ciągłe kroplówki. Ból, ból, ból... Taka była środa, czwartek i piątek do 14, kiedy po USG, które w końcu mi zrobiono okazało się, że to ostatnia chwila. Kiedy przyszła blada lekarka i wiedziała, że zawiedli, że parę godzin i może być ze mną różnie. Wtedy nie obyło się bez chwili zawahania, doszły niezaplanowane okoliczności, które mogły opóźnić operacje, która musiała być już. Moje Trojaczki buszowały w brzuchu, robiły tam sobie istne piekiełko, zapalenie chciało wtargnąć w całą mnie. Pisze trochę o tym dramatycznie, a może bardziej budować napięcie? Wiadomo, że wszystko skończyło się dobrze, bo zdążyli, bo operacja się udała. Ale co by było gdyby jeden lekarz, który w piątek przyszedł na poranny obchód nie ocknął się? Na szczęście dźwignął na swoje bary błędy kolegów. Udało się i o 18.30 nawet bez większego stresu trafiłam na sale operacyjną. Wymęczona, odarta z emocji i uczuć. Noc po operacji była chyba najgorszą. Nie lubię się z Panią Narkozą, oj nie lubię. Trudny weekend, ale dający nadzieję. Wczoraj wróciłam do domu, jest na pewno lepiej. Mam bliskich koło siebie, wącham ulubione żółto-fioletowe tulipany i nie mogę powstrzymać łez, które co jakiś czas cisną się do oczu. Emocje schodzą, targają mną dobre i złe uczucia. Starałam się nie płakać w szpitalu, nie denerwować w nocy, kiedy nikogo nie było, bo ból jeszcze bardziej narastał. Zastanawiałam się kiedy w końcu nie wytrzymam i coś się stanie, wariowałam. To taki mini skrót tego co tak naprawdę się ze mną działo. Wyniszczył mnie ten tydzień. I chociaż jest z happy endem to ja go nie do końca czuje. Mnie cieszy fakt, że nie boli mnie w środku, tylko rana. Wkurza brak siły i ta bezsilność, która była mi obca. Poczucie takiej bezużyteczności, zwalanie na innych tego co ja sama robiłam w dwie minuty. To mnie drażni i podcina skrzydła. Rozumiem co mi wszyscy tłumaczą, że tyle dni bólu, środków przeciwbólowych, brak picia i jedzenia zrobiło swoje, że to w dwa dni nie minie. Rozumiem, ale i tak się wkurzam, bo  taka już jestem ;)

Ten tydzień postanowiłam przeznaczyć na odpoczynek. Nie interesują mnie sprawy zawodowe, studenckie ani żadne inne. Mam wypocząć, wyczyść umysł z dobrych i złych emocji. Chciałabym mieć tzw. pustą kartkę, którą zapełnię nowymi planami co dalej chcę robić, jak to wszystko ogarnąć. Wiele rzeczy okaże się przypadkiem, na niektóre kierunki muszę poczekać. Jest sporo do zrobienia, nadrobienia i nadgonienia. Jednak to nie ten czas, nie ta chwila. Teraz muszę zapomnieć, a przynajmniej wymazać złe momenty z ostatniego tygodnia. Nauczyć się, że przez najbliższy czas nie zjem ukochanych smakołyków. Dieta lekkostrawna może nie jest nudna, ale ma jednak spore ograniczenia. Dlatego na blogu nie będzie zbyt wiele nowości, chyba że siły na tyle wrócą, że zacznę dogadzać rodzince. Oby to szybko nastało, bo tęskno mi do stania przy garach, bez bólu :) Trzymajcie za mnie kciuki, żeby w końcu jakoś się u mnie poukładało. Dziwnie się zaczął ten rok. Mam czasami wrażenie, że dostałam z góry znak, że czas coś zmienić. Chyba powoli dociera do mnie, że nie mogę ciągle myśleć o innych, przejmować się innymi i ciągle zostawiać swoje marzenia na później. Nie wiem czy mi się uda chociaż w małym stopniu na bycie "ja", ale może czas to zrobić? W końcu kiedy ja nie będę zdrowa, nie będę szczęśliwa to i to co będę ofiarować innym nie będzie prawdziwe, takie w 100%. Chyba zrozumiałam, że nie można wiecznie dawać, kiedy nic nie otrzymuje się w zamian, ale od samej siebie.

Uff najgorsze za mną. Nie ukryje mokrych i czerwonych polików od łez. Niedługo przyjedzie moja babcia, która "wyprowadzi mnie na spacer". Samotne spacery nie są dozwolone do odwołania ;) A Wam dzisiaj na osłodę przedstawiam ciasto, które mnie zauroczyło. Specyficznie się nazywa, bo co to właściwie jest Tort Nua? Proste i pyszne ciasto z kremem budyniowym. Ideał dla mnie :) Przyjemnie wilgotne, wyrośnięte i kolorowe :) Zniknęło szybciutko i pewnie jeszcze kiedyś je upiekę. To ciasto jest dobre do wariacji :)

Tort Nua


Składniki:
3/4 szklanki cukru
80ml mleka
3 jajka
3/4 szklanki oleju rzepakowego
2 łyżeczki proszku do pieczenia
300g mąki pszennej

krem:
1 żółtko
dwie łyżki cukru
300ml mleka
50g mąki pszennej
50g gorzkiej czekolady

Przygotowanie:
Zaczynamy od przygotowania kremu. Żółtko ubijamy z cukrem na gładką masę. Ciągle miksując dodajemy mąkę, na końcu dolewamy mleko. Gotową masę przelewamy do rondelka i gotujemy na wolnym ogniu aż uzyskamy budyń. Pamiętamy, że masę musimy cały czas mieszać, żeby się nie przypaliła (ok. 5 minut). Krem odstawiamy do wystudzenia w chłodne miejsce i przykrywamy folią spożywczą, aby wierzchnia warstwa nie wyschła. Czekoladę rozpuszczamy w kąpieli wodnej. Zimny budyń dzielimy na dwie części, do jednej dodajemy rozpuszczoną czekoladę i mieszamy.

Ciasto zaczynamy od wybicia jajek i ubiciu ich stopniowo dodając cukier. Masa musi być jasna i puszysta. Następnie cały czas miksując dodajemy olej, potem mleko i ubijamy przez chwilę aż składniki się połączą. Na koniec miksując na najmniejszych obrotach dodajemy stopniowo przesianą mąkę z proszkiem do pieczenia. Tortownicę u mnie o średnicy 24cm wykładam papierem do pieczenia. Ciasto przekładamy do tortownicy i dodajemy kleksy łyżką obu kremów. Wstawiamy tort do piekarnika rozgrzanego do 160 stopni bez termoobiegu i pieczemy ok. 40-45 minut. Na ostatnie 5 minut włączamy termoobieg, aby ciasto ładnie przyrumieniło się. Smacznego!

Ten post miał się pojawić ponad tydzień temu. Najpierw trudny wieczór i noc z niedzieli na poniedziałek, zatrucie, nieprzyjemna sprawa. Pote...

Ten tydzień to jest jakiś hard core. Nie wiem w co ręce włożyć, czas leci jak głupi. Dzisiaj już czwartek, a dopiero co był poniedziałek. Za oknem prawdziwy marzec - trochę słońca, trochę deszczu, trochę śniegu. Byleby do wyczekiwanej wiosny :) Jutro kolejny intensywny dzień, weekend zapowiada się pracowicie. Przydałaby się chwila wytchnienia, a tu na karku coraz bardziej czuję czającą się magisterkę... Trza się wziąć do roboty!

Wczoraj pisałam już na facebooku, że na blogu stuknęło 300 tysięcy wyświetleń! Jestem w szoku, że tak pięknie ten blog się rozwija, że udało mi się wytrwać. Wiadomo czasami brakuje mi motywacji, czasu coraz mniej, bo dużo się dzieje. Ale jednak taki dzień jak wczoraj, kiedy chociaż te półgodziny mogłam poświęcić na pichcenie w kuchni - uwielbiam to! Szkoda, że tak mało mam ostatnio czasu. Marzy mi się zamknięcie w kuchni na długo... i co najważniejsze uda mi się to! Już za tydzień! Jednodniowa przygoda już za chwile się spełni :)

Ja wiem, że ta babka nie jest dobra do świętowania sukcesu na blogu. Jednak na nic innego nie starczyło mi czasu :) Zresztą bardzo mi się chciało takiej wilgotnej babki, z nutą pomarańczy. Wyszła pulchna, wilgotna i pyszna :) Ekspresowa, bo zaledwie 10 minut przygotowania, potem szybko pieczenie i dekoracja. Fajna na Wielkanocny stół, polecam :)

Dziękuję jeszcze raz kochani za to, że śledzicie Bruliona, czytacie, komentujecie i przesyłacie wiadomości prywatne :) Dla mnie to największa nagroda i wyróżnienie, że tutaj się pojawiacie :)

Ekspresowa babka pomarańczowa



Składniki:
300g mąki pszennej
200g masła
2 łyżeczki proszku do pieczenia
100g jogurtu naturalnego
1 duża pomarańcza
3/4 szklanki cukru pudru
4 jajka
płatki migdałowe
łyżka soku z cytryny

Przygotowanie:
Miękkie masło ucieramy z pół szklanki cukru pudru na jasną i puszystą masę, stopniowo dodając po jednym jajku. Następnie pomarańcze sparzamy wrzątkiem i wyciskamy sok. Sok oraz jogurt mieszamy razem w miseczce. Do drugiej miski przesiewamy mąkę z proszkiem do pieczenia. Miksując na przemian do ciasta dodajemy sok wymieszany z jogurtem oraz mąkę. Ciasto przelewamy do formy do babki (u mnie silikonowa) i wstawiamy do piekarnika nagrzanego do 180 stopni, pieczemy 40 minut. Wystudzoną babkę dekorujemy lukrem (reszta cukru pudru, łyżka wody i soku z cytryny) oraz posypujemy płatkami migdałowymi. Smacznego!

Ten tydzień to jest jakiś hard core. Nie wiem w co ręce włożyć, czas leci jak głupi. Dzisiaj już czwartek, a dopiero co był poniedziałek. Za...